Vrijzinnige verhalenavonden
Mark Morhaye over de bezetting van het rectoraat
Mark Morhaye: Ik hoor hier mooie verhalen. In onze jaren ging dat al een stukje minder enthousiast en zeker minder fel. Intern hebben we hier inderdaad die bezetting van de M gehad, met de ketting rond de deuren en dergelijke meer. Ik vond het trouwens ook mooi dat het op dat moment niet alleen de studentikozen betrof; dat was toen wel effectief een samengaan van o.a. de VO'ers, de mensen van De Moeial, de KK-mensen en de studentikozen die dan ook uit hun bed waren geraakt. Toen hebben we echt het gebouw bezet vanuit de gedachte dat dat in het belang van de universiteit was. Op dat ogenblik zat Van Camp op het hoogtepunt van bewondering door de studenten – we hebben hem in die periode ook naar het Zangfeest gekregen –, maar nadien kalfde dat hier en daar wat af. Hij dacht: “Kijk, ik ga naar de vergaderzaal” – de mensen die de M kennen, kennen die vergaderzaal wel; daar zaten op dat ogenblik een aantal studenten en hij stapte daar heel gemoedelijk binnen en was zeer charmant – “en ik zal hier een aantal woorden zeggen, zodanig dat de mensen wat tot bedaren komen, dan kunnen ze naar buiten gaan. En voilà, daarna kunnen we dan verder met de gewone dagdagelijkse bezigheden.” Hij is dan inderdaad binnengestapt in de zaal, waar redelijk wat mensen zaten, en hij heeft dan kort wat dingen gezegd. Hij heeft ons proberen te sussen – hij heeft gezegd van goed, hij knikte bijna – en hij dacht dat iedereen dan zou opstaan en mee naar buitengaan. Toen is iemand daar rechtgestaan en heeft gezegd “Goed zo, dank u voor uw woorden, maar wij blijven hier.” Misschien is dat wel een beetje stout van mij, maar het heeft wel iets als je dan het gezag een klein beetje die moeilijkheid op het gezicht ziet verschijnen. Dat is misschien wel een beetje de rebel in mijzelf. Toch denk ik dat het ook wel mooi is dat we zoiets hebben gedaan. En ergens apprecieer ik het wel dat zij ook naar ons toe niet overdreven gereageerd hebben. Ze hadden even goed de politie kunnen bellen of iets dergelijks, maar dat hebben ze uiteindelijk ook niet gedaan.