Els Goderis over de verschillen tussen de huizenvandeMens in de verschillende provincies

Els Goderis: Er zijn zeker verschillen tussen de provincies, maar ik kan ze niet altijd perfect benoemen. In Oost-Vlaanderen is de counseling zeer sterk uitgebouwd. De collega’s daar hebben er een serieuze expertise rond opgebouwd, maar met het nieuwe beleidsplan wordt dat nu – dat is misschien nu niet ter zake – allemaal afgebouwd. De plechtigheden lopen daar ook zeer goed, ook al is dat in samenwerking met Feniks, die de plechtigheden daar voor een stuk organiseren. Het aantal afscheidsplechtigheden in Antwerpen is met geen enkele andere provincie te vergelijken. Zij werken in een stad en wij in het in se nog altijd katholieke West-Vlaanderen. Dat gaat gepaard met een andere mentaliteit. Er zijn dus op dat vlak wel grote verschillen. Er is overal aandacht voor het levenseinde. Ik weet wel dat de gesprekken en afscheidsplechtigheden in Limburg niet goed lopen. De leuke plechtigheden lopen wel goed in een aantal huizen, alsook de gesprekken rond het levenseinde. Dat is daar ‘booming business’. Het gaat dan om doorverwijzingen van het stadsbestuur naar huizenvandeMens, als mensen daar komen aankloppen met documenten en eigenlijk niet goed weten wat en hoe. Brussel is een compleet buitenbeentje en is niet te vergelijken met andere provincies; in die zin dat ze nauwelijks plechtigheden organiseren of gesprekken en individuele begeleiding hebben. Ze zijn vooral actief op het vlak van gemeenschapsvorming, zoals het organiseren van activiteiten met lidverenigingen. Zij zitten in één huis, in tegenstelling tot de andere provincies waar er verschillende huizen zijn. In Oost-Vlaanderen zijn er bijvoorbeeld zes huizenvandeMens.  Dat is een heel andere situatie. Er zijn dus zeker verschillen, maar er zijn natuurlijk ook gelijkenissen.