Conny Verkest over euthanasie (1)

Conny Verkest: Jaren geleden werkte ik ook met een man die naar het Centrum voor Morele Dienstverlening was getrokken met de vraag om euthanasie. De euthanasiewet bestond toen wel al, maar het was nog zeer pril. Die man zat al jaren in de psychiatrie en kampte al jaren met depressies. Hij had alles al geprobeerd, maar geraakte er niet uit en wou dus euthanasie. Nu zou LEIF daarbij kunnen helpen en dat is goed, maar toen was dat er nog niet. Franky stuurde die man naar mij door. Ik heb drie of vier gesprekken met hem gehad en hem naar een aantal artsen doorverwezen, maar zij hebben hem niet kunnen helpen. Je moet begrijpen dat de wet nog maar net bestond. Ik heb er dan ook begrip voor.

En plots was die man verdwenen. Ik weet tot op vandaag niet wat er met hem gebeurd is. Dat zijn pijnlijke verhalen.

Die man bleef naar mij komen voor zover dat voor hem mogelijk was, want hij kon bijna de straat niet op omwille van zijn enorme angsten. Hij woonde thuis, maar dat moet er daar niet goed uitgezien hebben. Hij kwam alleen maar naar het ziekenhuis om te proberen zijn euthanasie te regelen. Dan kwam hij ook met mij praten en gaf hij aan deugd te hebben van die gesprekken: omdat ik eerlijk was en hem niet pushte. Er kwam ook een maatschappelijk werkster bij hem thuis, maar die probeerde constant op hem in te praten en daar had hij dus niets meer aan. Hij zette die iedere keer buiten. Ik oordeelde niet en liet hem gewoon op verhaal komen. Ik kon ook niet meer doen dan dat en ik zei hem dat ook.

En plots was die verdwenen.