Conny Verkest over haar werk als moreel consulent (4)

Conny Verkest: Ik ben zo ook eens bij een vluchtelinge, een asielzoekster in het asielcentrum, die kanker had. Zij sprak de taal niet, dus niemand begreep haar. We wisten wel dat het een moslima was. Ze sprak een klein beetje Engels. Haar godsdienst was islam, maar wie moesten ze dan bellen? De pastoor of mij? Uiteindelijk hebben ze mij gebeld, omdat ik een vrouw ben. Ik ben haar dan gaan bezoeken.

Ze gingen haar bestralen en hadden voor de bestraling tekeningen gemaakt. Die vrouw wou die er constant weer af, want dat mocht niet. Eigenlijk wou zij helemaal niet bestraald worden, maar dat was natuurlijk niet duidelijk. Ik heb zo goed mogelijk geholpen. Ik heb ook gebeld naar het asielcentrum om een imam of iemand die haar kon helpen bij haar spirituele noden, maar er wou niemand komen, omdat het een asielzoekster was. Ik heb niemand gevonden, omdat dat niemand van hun gemeenschap was. Ik weet niet hoe het juist in elkaar zit, maar ik heb toch een aantal mensen gebeld en niemand bereid gevonden. Uiteindelijk heb ik haar zelf proberen te helpen.

Lisa Dejonghe (interviewer): Was er dan ook niemand bereid om te vertalen?

Conny Verkest: Er is uiteindelijk wel iemand gekomen voor de communicatie. Ze is vervolgens overgebracht naar de palliatieve eenheid en toen is er wel iemand gekomen voor de communicatie, maar niet om te bidden. We hebben wel zoveel mogelijk geluisterd naar haar, haar bed naar Mekka gedraaid, enz. Maar eigenlijk heb ik gewoon de eerste opvang gedaan en gekeken wat ik kón doen. Maar eigenlijk is het meer omdat je vrouw bent en ze iemand nodig hebben.

Ik heb dat soms ook voor met mensen die gelovig zijn, hoor. Eigenlijk zijn ze gelovig, maar willen ze met een vrouw praten. Dat valt ook voor. En dan gaat het vaak over delicate zaken waarover ze met een man niet willen praten, ook al is het een pastoor. Vrouwen die een borstamputatie hebben gehad en angst hebben. Tegenwoordig zijn er borstverpleegkundigen en is alles veel meer uitgebreid, maar vroeger bestond dat niet. Nu heb je zowel psychologen als verpleegkundigen die in bepaalde disciplines gespecialiseerd zijn en die de mensen opvangen. Vroeger bestond dat echter niet en belden ze naar ons om dergelijke specifieke opvang te doen.

Zo ben ik ook ooit eens opgebeld geweest, omdat een jonge vrouw op het punt stond weg te lopen uit het operatiekwartier. Dan bellen ze je, omdat ze je kennen en ze op dat ogenblik iemand nodig hebben.