Lut Machiels over familie, paus, misviering

Lut Machiels: Mijn vader was tot op het moment dat hij gestorven is zeer katholiek en heel pausgezind. Als de paus op televisie kwam, moesten we allemaal zwijgen en stil zijn en begon hij er — bij wijze van spreken — bijna bij te kwijlen. Het was dan ook wel een beetje een gevecht om onder dat juk uit te komen, als we op bepaalde leeftijd — Wanneer begint dat te wringen? Toen we een jaar of 14, 15 waren? — zeiden: “We gaan niet meer mee naar de mis!” Dat was elke zondag een gevecht om niet naar de mis te moeten. Onze pa sleurde ons dan uit ons bed en we moesten dan wel naar de mis. Voor de lieve vrede gingen we dan toch maar mee. Elke keer opnieuw was dat een gediscussieer. Na een tijd wordt dat toch opgegeven: hij heeft opgegeven om ons te verplichten en ik heb het opgeven om met hem te discussiëren met argumenten en om hem te overtuigen dat hij misschien ook eens fout zou kunnen zijn. Ik verstond ze eigenlijk niet. Toen ik heel jong was, was het nog in het Latijn en ik begreep dat dus amper. Ik vond dat wel wat mystiek, maar ik begreep het niet. Toen kwam het in het Nederlands en ik begreep het nog altijd niet. Dat was inderdaad een probleem, maar ook wel het feit van het niet-geloven en dan te moeten meedoen met die poppenkast, eigenlijk tegen mijn eigen overtuiging. Dat was heel moeilijk. En maar discussiëren met mijn vader met argumenten. Volgens hem bestond er maar één juiste godsdienst en dat was de katholieke. In tegenstelling tot Jill, dacht ik niet dat hij gelijk had. Ik zei tegen hem: “Je beseft toch dat als jij protestant, moslim of boeddhist geweest zou zijn, ik dat ook geweest zou zijn? Je beseft toch dat er geen ware godsdienst bestaat.” Dat was een argument dat hij niet vatte. We zijn wel altijd blijven omgaan met elkaar, maar de grens was bereikt: ik was niet gelovig en hij wel. Problemen met hem persoonlijk heeft dat nooit echt gegeven. Het werd gewoon niet aanvaard. Alleen had hij het er een beetje moeilijk mee. Er werd niet over gesproken.