Jan Verlinden over stervensbegeleiding en palliatieve zorgen

Jan Verlinden: Ik was op een zeker ogenblik een beetje de -- tussen zware aanhalingstekens -- “specialist” van de stervensbegeleiding en palliatieve zorgen. Aan de hand van die studiedagen had ik er een aantal sprekers voor gehad. Als een van de afdelingen van het Humanistisch Verbond iets wou doen rond stervensbegeleiding kwamen ze via-via uiteindelijk bij mij terecht, omdat ik er dat wat over gelezen had. Op zeker moment werd ik gevraagd om in Kortrijk te komen spreken voor de afdeling SVV, Socialistische Vooruitziende Vrouwen. Daar waren ongeveer 180 aanwezigen, als ik het mij goed herinner. Een microfoon was er niet, dat herinner ik mij dus nog wel. Daar bestond nogal wat belangstelling vanuit de zaal, zo bleek uit het gesprek nadien. Via de verantwoordelijke daar, op dat ogenblik een Cecile Delrue, vernam ik dat er in Kortrijk een dokter Lauwers was die een privékliniek had, maar dat hij er stilaan aan dacht om ermee te stoppen.

Ik heb met hem contact gezocht. Hij woonde in een ouderwetse, maar prachtige villa in een heel mooi park – het was bijna een mengeling tussen een villa en een kasteeltje vanuit de tijd. Dokter Lauwers was een bijzonder charmant man. Op dat ogenblik was hij 60 à 65 jaar en hij was het een beetje beu. Ik weet niet of hij lid was van organisaties, van maçonnerie, … In mijn ogen was hij een vrijzinnige avant la lettre. In zijn kliniek alle mogelijke vrijzinnige principes, zoals euthanasie, ook avant la lettre. Ik dacht: “Het zou eigenlijk prachtig zijn moesten we dat kunnen overnemen.” Er was infrastructuur, die nog niet zo gereglementeerd was. Ik heb daarover gesproken met Robert Dille, op dat moment voorzitter van UVV denk ik, en ben er met hem op een stormachtige avond naartoe gereden. We hebben daar een uitvoerig gesprek over gehad. Dokter Lauwers stond open voor verdere besprekingen en toenadering, maar op de terugrit hebben Robert en ik tegen elkaar gezegd: “Ten eerste, wij hebben geen financiën. We moeten dan een onmogelijke actie opzetten om gewoon het terrein nog maar…” Dat ging toen over miljoenen. “En ten tweede: zien we dat wel zitten? Een hoop – in principe – vrijzinnige ouderen, al dan niet dementerenden en zorgbehoevenden daar bij elkaar te pakken?” Na een nachtje slapen hebben we allebei gezegd: “Dat kunnen we niet aan. Dat is boven onze mogelijkheden. Hoe graag we ook iets zouden doen in die richting. We moeten realistisch blijven. We moeten niet verder springen dan onze stok het toelaat.” Dus is het daar bij gebleven, met dank aan dokter Lauwers. De bedoeling was er, maar het was niet realiseerbaar. Het was eigenlijk gegroeid, omdat een paar vrienden in het Antwerpse uit het Humanistisch Verbond weduwnaar geworden waren en zich moeilijk nog zelf konden beredderen. Vanuit die voor de hand liggende, praktische dingen rees de vraag: “Zouden we zoiets niet zelf kunnen organiseren? Want nu moeten we ze naar Sint Zus en Sint Zo sturen.” Maar dat is nu ook nog altijd zo.