Els Goderis over de verschillen tussen de huizenvandeMens in West-Vlaanderen

Lisa Dejonghe (interviewer): Merk je nog verschillen op tussen de verschillende huizenvandeMens in West-Vlaanderen?

Els Goderis: De klemtoon in de werking verschilt. Dat heeft soms te maken met de oprichters. In het zuiden van de provincie – Kortrijk en Ieper –  lag er een sterke klemtoon op de individuele begeleiding, counseling en morele bijstand. Dat is zeker het geval in Kortrijk. Dat was lange tijd de hoofdbrok van de werking. Dat is nu een stukje verminderd. Ze hebben ook veel leuke plechtigheden; zeer veel relatieplechtigheden, maar ook heel wat rond het levenseinde. In Brugge is het altijd wat van alles geweest. Dat geldt ook voor Roeselare. In Ieper zijn er ook heel wat gesprekken en afscheidsplechtigheden, maar weinig relatieplechtigheden. In Diksmuide, onze jongste telg, is er heel weinig individuele begeleiding en morele bijstand, hoewel de zelfmoordcijfers de hoogste zijn in deze regio. Er is daar toch een drempel bij een aantal mensen. Er is misschien ook wel een mentaliteitsverschil. Daar is het levenseinde ook een belangrijk thema. Er worden in dat verband heel wat vormingen en voordrachten gegeven. De plechtigheden lopen daar eigenlijk ook wel goed. Er is wel meer bijval voor de leuke plechtigheden dan voor de afscheidsplechtigheden. Wat de plechtigheden betreft, zitten we overal met de concurrentie van de funeraria van de begrafenisondernemers zelf, die in grote mate onder de DELA-groep vallen. Ze hebben zelf een aula, funeraria en personeel die de plechtigheden kan uitspreken. Als je als nabestaande niet uitdrukkelijk vraagt naar een vrijzinnige plechtigheid, krijg je vaak een burgerlijke plechtigheid voorgeschoteld. Het gebeurt dat we de moeilijke doorgeschoven krijgen: zelfdoding, kindjes…, omdat ze daar minder weten hoe daarmee om te gaan.