Conny Verkest over menselijke bijstand

Conny Verkest: Ik ben er voor de vrijzinnige patiënt, maar ook voor anderen. Ik profileer mij al van in het begin als vrijzinnig humanist, maar openstaand voor iedereen die mijn hulp vraagt. Ik probeer mijn werk een menselijk gelaat te geven. Ik probeer mijn werk een menselijk gelaat te geven en probeer vooral menselijke bijstand te geven. Want waar je ook ligt, hoe lang het ook duurt of hoe ernstig het ook is, ziekte is altijd een halte in je leven: alles staat stil, niets is normaal, alles loopt verkeerd. Als je dan iemand hebt waar je op kan terugvallen en waar je vertrouwen in hebt. Ik probeer vertrouwen te geven om ergens tot een zekere rust te komen. Ik probeer dan ook altijd een eerlijk en oprecht contact te hebben. Het is voor mij altijd moeilijk om een evenwicht te vinden tussen mijn hart en mijn verstand. Die grens is soms bijzonder dun, omdat ik heel veel van mijzelf geef. Ik durf mijzelf ook kwetsbaar op te stellen en blijkbaar werkt dat ook, want ik doe het al 26 jaar zo. De mensen blijven mij bellen, schrijven, bezoeken… En ik denk dat dat net daarom is. Ik profileer mij wel, maar ik sta ook open en het is de patiënt die telt: hij of zij en de familie. Ik probeer zo goed mogelijk in te vullen wat voor die mens belangrijk is. Spiritualiteit is voor mij het geheel aan beleving en waarden van die bepaalde mens, zodat die goed zit in zijn vel. Om het met een beeld te zeggen: hij heeft een jas aan en die jas zit goed. En als dat een jas is van iemand anders, zal die niet goed zitten. Dat zal vervelend zijn. Hij moet dus zijn eigen jas kunnen dragen en we moeten er proberen voor te zorgen dat hij goed in zijn vel zit. Als je zo ziek bent, is dat niet gemakkelijk. Daarom ga ik op weg met die mensen, opdat die zich goed zouden voelen. Zo probeer ik een beetje de angst en de eenzaamheid te helpen dragen, want wegnemen is bijna niet denkbaar. Om het even wat het is, dat leven staat stil en al de rest telt niet meer. Dan moet je in eerste instantie luisteren en proberen het een beetje te plaatsen en eerlijk te zijn, ook als je het niet weet, want anders is die ballon heel snel doorprikt. Je moet hen zo een beetje draagkracht proberen te geven, troost en rust proberen te brengen en vooral ook een gevoel van veiligheid.